برسی اسماء و صفات الهی

مقدمه
اشتياق و آرزوي عميق انسان در شناخت آفريننده و پروردگارش به آرامش و مقصد ميرسد.
ولي خدا کيست؟
سيرت و شخصيت خاص خدا چيست؟
آيا مجاز است که چنين سؤالات را طرح کنيم چه رسد به آنکه آنهارا بر زبان هم بياوريم؟
طبيعي است از اينکه هر انسان موجد عقيدة خاصي در مورد خدا و سيرتش ميباشد.
بسياري از مردم كه خودشان را ايماندار تشخيص ميدهند مقيد به تصورهائي هستند كه هيچ رابطه اي را با اكتشاف خود خدا در کتاب مقدس ندارند.
سرچشمة برداشت معني خدا، خلاصة يک تقوا و خداترسي همگاني و يک
آمال و ذهنيات شخصي يا يک عقيدة القائي از پدران است.
عقايدي را كه به نسبت خدا رواج ميدهند از اين قبيل هستند:
خدا ـ به شکل پليس با چوب و صورت مجازات؛ يا به شکل سرور و آقاي ريش سفيد و خوش برخورد؛

خدا ـ بصورت اهل جليلي رنگ پريده؛ يا بعنوان مدير مخلوقات خود و مثل اينها.
اين قبيل شناختها هيچ گونه ربط و هماهنگي با خداي زنده و جاودان که سيرت و صورت خودرا در کتاب مقدس به ما افشاء ميکند ندارند. تا اينکه خدارا عملاً و بصورت شخصي در مراحل فردي زندگي تجربه کنيم ما بايستي جوابهائي را براي سؤالات فوق الذکر پيدا کنيم که فقط با رجوع کردن به کلام خدا حاصل شوند.
در کتاب دانيال نبي اهميت شناخت خدارا براي استقرار زندگي در زمان وسوسه ها و مشکلات اجتماعي مي بينيم: »... اما آنانيکه خداي خويش را ميشناسند قوي شده کارهاي عظيم را خواهند کرد«
(دانيال نبي 11‏: 32).
ولي خدا نه فقط در زمان سختي و تنگي خدائي است که قدرتش را نشان ميدهد بلکه قصد خدا اين است که کل جزئيات زندگي مارا مورد نظر قرار بدهد.
اين مهم است تا صفات خدا به شکل سيرت خودبافتة انساني در نيآيد و از خدا براي فرو نشاندن حاجت اضطراري و ضروري خود سوء استفاده نکنيم. پس ما از چه منشأئي ميتوانيم خدارا شناسائي کنيم بي اينکه اين خطررا در پيش داشته باشيم که براي خودمان يک خداي ساختگي تجسم کنيم؟ مزمور 19: 1-12
کدام کلمات نقل ميشوند تا ذات خدارا ابراز کنند:
مفهوم اسماء حسنی
" برای خداست تمامی اسمایی كه بهترین اسماء است پس او را عبادت كنید و با آنها به سویش توجه نمایید."( سوره اعراف، آیه 80)
توصیف اسماء خدا به وصف " حسنی " دلالت می كند بر این كه مراد به این اسماء، اسمایی است كه در آنها معنای وصفی بوده باشد، مانند آن اسمایی كه جز بر ذات خدای تعالی دلالت ندارد، اگر چنین اسمایی درمیان اسماء خدا وجود داشته باشد، آن هم نه هر اسم دارای معنای وصفی، بلكه اسمی كه در معنای وصفی اش حسنی هم داشته باشد، باز هم نه هر اسمی كه در معنای وصفی اش حسن و كمال خوابیده باشد، بلكه آن اسمایی كه معنای وصفی اش وقتی با ذات خدای تعالی اعتبار شود به غیر خود احسن هم باشد،  بنابر این شجاع وعفیف هرچند از اسمایی هستند  كه دارای معنای وصفی اند و هر چند در معنای وصفی آنها حسن خوابیده لكن لایق به ساحت قدس خدا نیستند برای این كه از یك خصوصیت جسمانی خبر می دهند.
لازمه این كه اسمی از اسماء خدا بهترین اسم باشد این است كه بریك معنای كمالی دلالت كند، آن هم كمالی كه مخلوط با نفس و یا عدم نباشد، واگر هم هست تفكیك معنای كمالی از آن معنای نقصی و عدمی ممكن باشد.